بن مایه های رمانتیکی شعر نیما

رمانتیسم در ایران حاصل شرایط سیاسی اجتماعی خاصی بود، که متعاقب اوج گیری چالش میان جلوه‌های گوناگون سنت، تجدد و بحران برخاسته از آن بود. نیما یوشیج، بنیان‌گذار شعر نو از جمله شاعرانی است که در فضای رمانتیک طبع آزمایی کرده است و بن مایه های رمانتیسم در شعر او تا به جایی است که نمی‌توان آن را از اشعار نیما جدا کرد. رمانتیسم نیما حد فاصل رمانتیسم ناسیونالیستی مشروطه و رمانتیسم احساساتی عصر پس از اوست. شعر او بی‌گمان، تبلور عاطفه‌ی انسانی و اندیشه‌های اجتماعی است. دید شاعرانه‌ی نیما او را به افق‌هایی بسیار دور می‌کشاند، طبیعت با او همدردی می‌کند و او به واسطه‌ی تخیل و با استفاده از عناصر طبیعت گاه عصر ظلم زده‌ی جامعه و گاه ایده‌هایش را به تصویر می‌کشد. مضامین اشعار او ترکیبی است از عشق، طبیعت، امید، یأس، انسان محوری، تقریر دردهای اجتماعی و ظلم ستیزی، که همگی نشان از حساسیت رمانتیکی او دارد. هدف در مقاله ی حاضر، که به  روش کتابخانه ای انجام شده  آن است که، خواننده با تأمل در نمونه های شعری نیما و نیز مباحث مربوط دیگر، که در بخش های مختلف مقاله آمده است، میزان رویکرد و توجه نیما را نسبت به مفهوم رمانتیک دریابد و بتواند به تجزیه و تحلیل این رویکرد از نگاه مکتب رمانتیسم بپردازد.